Modris Zihmanis. Dzeja no bilingviālā dzejas krājuma “Sibirischer Hardrock/Sibīrijas smagais roks”.
Atdzejojušas Silvija un Lāsma Ģibietes.
* * *
gar grimstošām atmiņu baržām
starp naftalīna un franču smaržām
vakartērpu vēsajiem paisumiem
mini kleitiņu karstajiem bēgumiem
starp ieņemtiem buduāriem
un saltu skatienu šaujamlūkām
glaimu precīzām piespēlēm
zvērestu pēkšņajām gremdēm
starp bezcerības un cerības ceļastabiem –
vārdu ”nē” un vārdu ”varbūt”
uzlasiet dzintara mēnesnīcas –
savu vasaru zelta naudu
* * *
an sinkenden Erinnerungsbarken
mit Napththalin und französischem Parfüm
zwischen den kühlen Fluten der Abendkleider
und heißen Ebben der Minikleider
zwischen eroberten Boudoirs
und kalten Blicken der Schießscharten
zwischen präzisen Schmeichelzuspielen
und plötzlichen Schwurschmettern
zwischen Wegzeichen aus Hoffnungslosigkeit und Hoffnung –
zwischen “nein“ und zwischen “vielleicht“
sammelt das goldene Geld meiner Sommer
im Bernsteinmondschimmer
* * *
VIŅA iekaroja acis
ar ziedēšanu
sagūstot elpu
ar savu smaržu
viņa mulsināja dzirdīgos
ar klusēšanu
modinot kurlos
ar sirdsbalsi
un pasaule tapa redzīgāka
no viņas acu gaismas
viņa noraka izlikšanās kultūrslāni
atverot
izsīkušu aku dzīslas
bezcerīgo dvēselēs
un atriebās nodevībai
ar uzticēšanos
aizslaukot zvērestu lauskas
viņa vairījās pāragru solījumu
un sakrāva sārtu
no manu glaimu kruķiem
viņa – baltā savvaļas roze
kuras asinīs dzija
kāda ievainota nakts
* * *
SIE hat meine Augen erobert
mit ihrem Blühen
meinen Atem gefangen
mit ihrem Duft
sie hat die Hörenden verwirrt
mit ihrem Schweigen
die Tauben geweckt
mit ihrer Herzensstimme
und die Welt wurde sehend
von ihrem Augenlicht
sie hat die Kulturschicht des Vormachens abgescharrt
und machte
trockene Brunnen auf
in den Seelen der Hoffnungslosen
und hat an dem Verrat gerächt
mit ihrer Treue
die Schwuren vergessend
sie hat sich Versprechen gescheut
und stapelte einen Scheiterhaufen auf
von den Krücken meiner Komplimente
sie – die weiße wilde Rose
in derer Blut
eine verwundete Nacht heilte
SVEIKAS MARGRIETIŅAI
Laika skalpelis pierē gravējis
Gan piecpadsmit lausku, gan bulu,
Kaut pati tu zaļo kā ciprese
Ar cukurniedrītes sulu.
Uz tevi, pa gabalu lūkodams,
Kā nozavēts krauklis ķērkšu
Un, varbūt vēl piecpadsmit dūkodams,
Spalvu asinīs mērkšu.
Saranska – Maskava – Rīga, 1964
LEBE WOHL, MARGARETHE
In meiner Stirn hat das Skalpell der Zeit
Fünfzehn Winter und Sommer graviert
Aber du, meine liebe Zipresse,
Süß wie Zuckermelone bist.
Und sehend auf dich von der Ferne
Wie ein schwarzer Rabe ich krähe
Und vielleicht noch fünzehn Feder
Ich in mein Blut tauche.
Saransk – Moskau – Riga, 1964
________________________________
Ikviens, kuram ir vēlme dalīties savās emocijās, aicināts rakstīt un sūtīt savus darbus uz e-pastu [email protected].